ماجرای بازشدن عمامه

به درخواست علی آقا قرار شد چندتا خاطره بنویسم میگفت بعضی از دوستاش هم خیلی به خاطرات علاقه دارن البته من خودش را میدونم که از خاطره و قصه سیر نمیشه.

این خاطره مربوط به اولین روزهای معمم شدنم هست.

معمم شدن یک مرحله خیلی مهم برای یک طلبه هست از لباسی باید دل بکند که سالها به اون عادت کرده و همه اون را با همون تیپ و قیافه میشناسن اگه غیر از قم باشه و احیاناً موتور سیکلت داشته باشه از اون هم دیگه نمیتونه استفاده کنه، دوچرخه را که دیگه حرفشو نباید زد! من قبل از معمم شدن دوچرخه داشتم و باهاش همه جا میرفتم. البته اصولاً آدم پر رفت و آمدی نیستم و فقط بین حوزه و منزل و مسجد تردد داشتم. خوب بالاخره روز موعود فرا رسید و طی مراسم باشکوهی، به دست استادم و مؤسس محترم مدرسه امام جعفر صادق علیه السلام، آیت الله سید طیب موسوی معمم شدم. معظم له که از علمای درس خونده نجف و قم هستند و بسیار پایبند به موازین اخلاقی و شرعی همون ابتدا توصیه اکید کردند مبادا از آن دسته طلابی باشید که یک روز لباس روحانیت تن میکنند و روز دیگر لباس معمولی یا محلی با لباس روحانیت و جایی دیگر با کت و شلوار، باشید.(البته الحمدلله عدد اینگونه طلاب کم است). بنده هم که اصلاً قصد چنین کاری را نداشتم نصایح پدرانه ایشان را آویزه گوش کرده و در عمل ملتزم به تلبس کامل به لباس مقدس روحانیت شدم. دوسه روز بعد از معمم شدن برای جناب استاد مسافرتی پیش آمد که به مدت ۳ روز لازم بود از اهواز خارج شوند، ایشان خرسند از اینکه طلبه‌ای در محل موجود است و نماز مسجد دیگر در نبود ایشان تعطیل نمیگردد به مؤمنین اعلام کرد که در این ایام ایشان(منظور بنده) اقامه جماعت میکند. سه شنبه‌ای بود که ایشان بعد از نماز ظهر و عصر تشریف بردند سفر، نماز مغرب و عشاء به امامت بنده به خوبی برگزار شد. نماز صبح چهارشنبه هم سر وقت برگزار گردید. قبل از ظهر چهارشنبه بعد از اتمام درس و بحث به شدت گرسنه شدم و ضعف بر من مستولی شد به گونه‌ای که خوف غش کردن و از حال رفتن را داشتم. تصمیم گرفتم با توجه به فرصت باقی مانده تا اذان ظهر به منزل بروم و مختصر غذایی بخورم. آن سالها حوزه‌ها از امکانات اولیه نیز بی بهره بوده و طلاب خودشان غذا درست میکردند که غالباً به خاطر اشتغال به درس و بحث عالیترین غذایشان تخم مرغ بوده.!!

به خانه که رسیدم از ترس باز شدن عمامه ابتدا آن را از سر برداشتم تا در مکان امنی قرار دهم اما بلند کردن عمامه منجر به باز شدن کامل آن شد. از آنجا که بنده تازه کار و باصطلاح صفر کیلومتر بودم به هیچ طریقی نتونستم دوباره عمامه را ببندم! از طرفی تازه سه چهار روزی بود همه منو با لباس جدید دیده بودن و خیلی ضایع بود که بدون عمامه برم حوزه تا برام ببندن! فکر تماس تلفنی را هم نکنید . چون اون موقع تلفن ثابت تو محل خیلی کم بود موبایل که اصلاً وارد ایران نشده بود. خلاصه خونه نشین شدم، طلبه‌ها هم که اگه یه روز کسی را نمیدیدن همه میریختن در خونه‌نشون اون روز بدلیل آخر هفته بودن و تعطیلی پنج شنبه و جمعه هیچ سراغی از من نگرفتن و تا جمعه شب کسی به دادم نرسید!!! شنبه هم خود سید از سفر تشریف آوردند و مؤمنین شکایت به نزد ایشان برده که این شیخ فقط دو وقت مغرب و صبح اول سفر شما آمد و دیگه غیبش زد.