دفاع تمام قد از معتاد

وقتی که پست معتادی در مسجد را نوشتم نمیدونم کی ازش خوشش اومد و لینکش را گذاشت تو سایت قطار ، کلی بازدید کننده پیدا کرد و کلی نظر هم در دفاع از برادران معتاد گذاشته شد ولی چون شامل توهین و الفاظ نامناسبی بود از تأییدشون معذورم، خلاصه همه اونها اینه که معتاد انسان است و مریض و باید کمکش کرد. این حرفها توی گفتن شیرین هست و جذاب اما فکر نکنم این مدافعان عزیز اگه یه آدم سالم و غیر معتاد بیاد خونه‌شون بخواد دزدی کنه و خراب کاری، دست روی دست بذارن و مثل کشیش داستان ژان وال ژان عمل کنن.!!! چه برسه به ورود یک معتاد خطرناک. مضافاً بر این، معتاد یک بیمار نیست بلکه با ورود اختیاری به این عرصه، تبدیل به یک مجرم خطرناک شده که هرکاری ازش بر میاد، همین چند روز پیش تو اخبار ۲۰:۳۰ یکی از همین باصطلاح بیماران، در اثر استفاده از مواد بیماری زا 😀 را نشون دادن که فرزند خردسالش را از روی پل عابر پیاده پرت کرد. جرمی از این بالاتر؟ به هر حال به تمام مدافعان حقوق بیماران اعتیاد 😀 اعلام میکنم که این برادر عزیز معتادشون در محله‌ی ما معروف و مشهور و مورد طرد و تنفر نزدیکترین اعضای خانواده خود نیز هست. افراد خیر معتاد دوست می‌توانند پیام بدهند تا آدرس بهشون بدم که با اقدام معتاد پسندانه برای یاری و نجات ایشان اقدام نمایند تا به آنها ثابت شود که علاج بیماری که با اختیار، سبب بیماری را با حرص و ولع مصرف میکند غیر ممکن است و نزد عقلای عالم چنین شخصی مذموم است و باصطلاح الامتناع بالاختیار لاینافی الاختیار. برای توضیح این عبارت مثالی را عرض می‌کنم: تصور بفرمایید شخصی بالای یک کوه بلند برود و خود را از آنجا پرتاب کند، لحظه اول پرتاب، در اختیار او بوده و می‌توانست این کار را نکند و سالم بماند، اما اگر این کار را کرد و به پایین غلتید، غلتیدن و زمین خوردن و نهایتاً مردن در اختیار او نخواهد بود و به صورت غیر اختیاری جانش را از دست خواهد داد. حال، تمام عقلای عالم او را بر این مرگ غیر اختیاری مذمت نموده و نکوهش خواهند کرد و این نکوهش نیز به جا خواهد بود، به اعتبار همان یک لحظه اختیار، به خلاف کسی که در اثر یک اتفاق و بدون اختیار از بالای کوه پرت شود و بمیرد.