یک هفته روزه‌خواری۲

نمیخواستم به این زودی ادامه ماجرا را بنویسم، خیلی حال نوشتن ندارم اما از بس دوستان نظر دادن و فشار اوردن مجبور شدم زود بنویسم. اما اول یه چیزی به این عزیزان بگم که سریال‌های تلویزیون هم حداقل ۲۴ ساعت بین قسمتهاش فاصله هست. یکم دندون روی جگر بذارید. 😀 ممکنه هم امروز تموم نشه و قسمت‌های بعدی داشته باشه فقط اولش بگم که یه هفته روزه خواری بعداً میاد.

رسیدیم به اینجا که توی بخش بستری شدم و منتظر اتاق عمل اذان ظهر را هم گفته بودن و دیگه هیچ کس پیشم نبود، من که قدرت حرکت نداشتم زنگ بالای سرم را زدم و پرستار اومد(البته آقای پرستار بود :D) گفتم که میخوام نماز بخونم با تعجب نگاهی کرد و گفت شما و نماز؟!!! شما نمیتونید از جاتون حرکت کنید، اصلاً آدم مریض نماز نداره!!! گفتم کی این را به شما یاد داده؟ گفت روحانیون.!!! گفتم من یکی از اونها هستم و میگم نماز در هیچ حالی ساقط نمیشه من که نمیخوام برم نماز جماعت و رکوع و سجود فقط خاک تیمم برام بیارید روی همین تختم نماز میخونم. توی بیمارستان خبری از لوازم تیمم که سنگ یا خاک باشه نبود.!!! انگار بستری شده بودم تو بیمارستان یه مملکت غیر اسلامی. یه بنده خدایی هم اتاقی من بود که یه جوان رشید و خوبی همراهش بود. بنده خدا عراقی بود و فارسی بلد نبود، من که همینطور که فارسی را خوب حرف میزنم عربی را هم به همون اندازه میفهمم و تکلم میکنم رو به اون بنده خدا کردم و گفتم شما نماز خوندید؟ گفت همراهم رفته برام خاک بیاره برای تیمم، هنوز صحبتش تموم نشده بود که خاک تیمم رسید هر دو تیمم کردیم و همراه اون بیمار، تختم را به گونه‌ای چرخوند که رو به قبله قرار گرفتم. نماز ظهر و عصر را همانجا و در حالت دراز کش خوندم. از ابتدای حادثه تا رفتن همه همراهان به همه سفارش اکید کردم که خبر را منتشر نکنن، چون میدونستم خیلیها به زحمت می‌افتادن و برای ملاقات با زبون روزه و تو گرمای اهواز میان بیمارستان. بالخصوص به خانواده تأکید کردم تا بعد از مرخص شدنم به مادرم خبر ندن. علتش هم سن بالا و ناراحتی قلبی و روزه دار بودنش بوده. خودم از بیمارستان به اخویم زنگ زدم و ایشان را در جریان گذاشتم و تأکیدات لازم را هم کردم که به مادر نگوید. بنده خدا شیفت کاریش بوده مرخصی گرفت و تا بعد از اتمام عمل با زبان روزه تو بیمارستان بود. بالاخره انتظار به سر رسید و با زحمت من را از تخت بیمارستان روی تخت‌های چرخ دار قرار دادن و به سوی اتاق عمل بردن به بخش جراحی که رسیدن میخواستن منو از تخت چرخ دار به تخت مشابهی منتقل کنن و به اتاق عمل برسونن!!! با تعجب پرسیدم با همین مگه نمیشه منو ببرید؟ گفتن که این مال بخش مردان است و اون یکی مال بخش جراحی.!!! گفتم من با این شکستگی و درد نمیتونم چند بار جابجا بشم مگه وارد کشور دیگری شدید و مجوز عبور ندارید؟ منو به اتاق عمل برسونید تخت را بر دارید و ببرید. وضعم را که دیدن و استدلال منطقی را شنیدن با همون منو به اتاق عمل بردن. حداقل فقط از تخت متحرک به تخت عمل منتقل میشدم. ساعت حدود ۳ بعد از ظهر بود که روی تخت عمل قرار گرفتم. منو کامل بیهوش نکردن. آمپولی به کمرم زدن و از اون نقطه به پایین ظرف چند ثانیه کاملاً بی حس شد. تمام دردها و ناراحتیها تمام شد و دیگه هیچ دردی را حس نمیکردم. پرده‌ای جلوی صورتم کشیدن تا نبینم چه‌کار میکنن. البته من از شدت خستگی به خواب عمیقی فرو رفتم و در پایان عمل بیدارم کردن و از اتمام موفقیت آمیز آن خبر دادن. بیرون اتاق عمل بعد از اتاق ریکاوری همسر و برادرم منتظرم بودن.ساعت حدود پنج و نیم شش بود من که نمی‌دونستم اینقدر منتظر بودن ازشون خواستم که دیگه زخمت نکشن و برگردن منزل. سخت‌ترین کار برام جابجایی از تختی به تخت دیگر بود. بعد از عمل انگار فهمیده بودن که نباید منو جابجا کنن، فقط برای گرفتن عکس بعد از عمل مجبور به جابجا کردنم شدن و جابجایی بعدی منتقل شدن به تخت بخش بود. تو بیمارستان بویی از ماه رمضان نبود. البته ممکنه در این مورد حق داشته باشن چون افراد بستری شده عادتاً قدرت بر روزه گرفتن ندارن. ساعت حدود ۷ و تقریباً یه ساعت قبل از اذان شام دادن، من که روزه بودم شام را برای بعد اذان گذاشتم و برخلاف همیشه که اول نماز میخوندم، اون شب اول افطار کردم و منتظر شدم تا همراه هم اتاقیم بیاد و خاک تیمم بیاره و تخت را به طرف قبله بچرخونه. اون شب به سختی گذشت، تمام شب را درد داشتم. عکسها را که دیدم توشون سه عدد پیچ فلزی بزرگ بود که با اونها استخوانها را به هم چسبونده بودن. بدن به اجسام خارجی که توش کار میذارن واکنش نشون میده و برای دفعشون تلاش میکنه. برای همین هم احتمال عفونت موضع بود و شب‌ها تب شدیدی میکردم. مسکنهایی هم که میدادن کاری نمی‌کردن و اثر زیادی نداشتن. فردای اون روز رو بدون سحری روزه گرفتم و اینها ساعت ۶:۳۰ صبحونه برام اوردن 😀 ادامه دارد….

می‌خواستم تموش کنم اما باورکنید خسته شدم این سومین باره که یه بخشهاییش را تایپ میکنم. اولش که هاست بسته شد. دومش هم با مرورگر گوگل نوشتم و پرید. برگشتم به همون IE محبوب خودم. اینو من برای علی و سینا گفتم که این همه با مرورگر محبوبم مخالفت میکنن.