هفته قبل که به زیارت اهل قبور رفتم، سر ظهر بود و تنها بودم، سه تا عکس از فضای قبرستان، گرفتم و تو یه پست منتشر کردم، یکی از دوستان نظر داده که: «خداوند متعال ابوی گرامی را بیامرزد. عکس از خودتون هم میزاشتید ما از دلمردگی در بیاییم» در پاسخ به اظهار لطف و محبت ایشان، امروز که با خانواده، توفیق زیارت اهل قبور را داشتیم، از خانم خواستم که چندتا عکس ازم بگیره که اگر خودم هم، رفتم به اون دنیا، یادگار باشن و این خاطره را تعریف کنند، خیلی بغض کرد و فکر نمیکردم اینقدر عزیز باشم. 😀 به هر حال دلداریش دادم و گفتم که من این فقره آخر زیارت اهل قبور را سعی میکنم با دقت و تأمل بخونم، که :«السَّلامُ عَلَى أَهْلِ الدِّیَارِ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُسْلِمِینَ أَنْتُمْ لَنَا فَرَطٌ وَ نَحْنُ إِنْ شَاءَ اللَّهُ بِکُمْ لاحِقُونَ». اصلاً اینجا میام که یادم نره آخر کارم کجاست. به هر حال این عکسها را با این مطالب، به اون دوست عزیز، تقدیم میکنم.