جا ماندن از قطار

ما خانوادتاً به دقیقه ۹۰ معروفیم یعنی اگه بخواهیم بریم جایی سر دقیقه حساب میکنیم. شاید این خصلت خوبی باشه اما بعضی وقتا حوادث پیش بینی نشده‌ای پیش میاد و یه حالگیریهایی ایجاد میکنه. 😀 از جمله اون حوادث، حادثه امروزه، قرار بود امروز بریم قم از مدتها قبل بلیت گرفته بودیم، ساعت حرکت ۶ بعد از ظهر بود، ساعت تقریباً ۵:۴۵ بود تاکسی اومد و حرکت کردیم به ساعت خودم که اتفاقاً دقیق هم هست ساعت ۱۷:۵۶ رسیدیم ایستگاه راه آهن، به افتخار ورود ما به ایستگاه قطار همون موقع حرکت کرد. هر چی گفتم ساعتهاتون جلو هست و سه چهار دقیقه مونده اثری نداشت. بدون هیچ گونه جرو بحثی از ایستگاه خارج شدیم و رفتیم دنبال ماشین تا کسی پیدا بشه و ما را به اندیمشک برسونه از در ایستگاه ۳۰ هزار تومان میگرفتن تا ببرنمون، البته ماشین موجود نبود و چند دقیقه منتظر موندیم یه بنده خدایی اومد و بهش گفتم که اگه ممکنه ما را ببر اندیمشک. گفت که نمیتونم برم اما میبرمتون جایی که ماشینهای اندیمشک هستن، اونجا ارزونتر میبرن. اولش قبول نکردم ولی وقتی دیدم پیش ایستگاه خبری نمیشه به ناچار سوار اون ماشین شدیم و بنده خدا رسوندمون تا محل مورد نظر، اونجا خودش رفت و برامون ماشین گرفت و وقتی قیمتها را دید معذرت خواهی کرد و گفت قیمت همون میشه، از اون محل تا اندیمشک ۲۸ هزار تومان بود و خودش هم که کلی ما را اورده بود ۲ هزار تومان کرایه‌اش بود. البته در عمل بیش از ۳۰ تومان پامون در اومد. چون ماشینهای ترمینال مسافرها را فقط تا ترمینال اندیمشک میبرن و از اون به بعد با کرایه جدید باید میرفتیم تا ایستگاه. تو راه کلی با راننده صحبت کردم و بهش گفتم دیرمون شده تا بلکه تعارف کنه و بگه من شما را تا ایستگاه میرسونم اما خبری نشد. 😀  مسافت اهواز تا اندیمشک طبق زمانبندی دو ساعت هست اما قطار به خاطر تأخیرات سر راه، معمولاً اون را حدود دو ساعت و پانزده دقیقه و شاید هم بیشتر طی میکنه اما از بد روزگار این دفعه هیچ تأخیری نداشت و سر دو ساعت رسید اندیمشک. ورود قطار به ایستگاه اندیمشک را یکی از دوستان که تو همون قطار بوده بهمون اعلام کرد و این در حالیست که ما تازه وارد شهر شده بودیم، راننده هم زحمت کشید و با این همه روضه که خونده بودم، یه راست ما را برد ترمینال ازش خواستم با توجه به وضعیت اضطراری ما را ببره ایستگاه، گفتم که همون کرایه‌ای که میخوام به دیگران بدم به شما میدم، ما را برسون ایستگاه، بنده خدا حق داشت، اصلاً غیر از ترمینال جایی را بلد نبود. پرسان پرسان رسیدیم ایستگاه و در ثانیه‌های آخر، دوان دوان سوار قطار شدیم.