وبلاگ شخصی صادق هردان
تو مسجدی که اقامه جماعت میکنم از روز ولادت حضرت علی علیه السلام پایگاه بسیج را افتتاح کردیم. آخه واقعاً مشغول یه سری کارهای تکراری شده بودیم و چند نفر بیشتر تو مسجد رفت و آمد نمیکردن، بعد نماز هم مسابقه بود برای بیرون رفتن از مسجد و حداکثر ۵ دقیقه پس از سلام نماز دیگه هیچ کس تو مسجد نبود. با توجه به هجمه‌ی شدید فرهنگی دشمن لزوم احداث یک مرکز فرهنگی در منطقه احساس می‌شد و به همین خاطر یه صحبتی با بزرگ ترهای مسجد داشتم و تصمیم به افتتاح پایگاه بسیج گرفتیم.
جهت احترام ریش سفیدها هم یه شب بین نماز مغرب و عشاء صحبت مختصری در باره لزوم کار فرهنگی و جذب جوانان داشتم و همه با سلام و صلوات قبول کردن که پایگاه باشه. اما ته دلم با توجه به سابقه‌ی مسجد و افکار متفاوت و رنگارنگ افراد مختلف میدونستم مشکلات کار زیاده و مخالفین بسیار، با توکل به خدا و مساعدت تعدادی از طلاب محل، استارت کار زده شد.
بنده حدود سه سال هست که امام جماعت این مسجدم و تو این مدت سعی داشتم زمینه را برای چنین روزی فراهم کنم بحمدالله هم تا حدود زیادی موفق بودم با این حال در همان روزهای اولیه سیل حرف و حدیثها و انتقادها شروع شد یکی میگفت: بسیج به چه کار ما می‌آید؟ دیگری که سالی چند شب آن هم خارج از مسجد و در هیئت عزاداران مسجد در ایام محرم تو محله میاد شاکی شده که چرا ما را حساب نکرده و مشورت نکرده‌اید؟
بنده هم یک تنه با همه این مسائل روبرو شده و برای دلگرمی دست اندکاران مسئولیت همه چیز را به عهده گرفتم.
این مسائل همه به یک طرف مهمتر از اون برخورد بعضی از پیرمردهای مسجد با نوجوانان بود که خیلی آزار دهنده شده بود. علاوه بر برخورد با بچه‌ها متلک گفتن و مسخره کردن را هم اضافه بفرمائید. هر روز یکی از بچه‌ها چه تو مسجد چه جاهای دیگه انتقاد میکرد و ازم دخالت در این امر مهم را میخواست. تا اینکه امشب یکی از پیرمردهای پیشتاز مخالفت قبل از نماز نزد بنده آمد و انتقاد شدیدی نسبت به حضور بچه‌های بسیج کرد که تصمیم گرفتم بین نماز صحبتی با عموم مؤمنین داشته باشم و این نزاعها را تمام کنم به همین خاطر بین دو نماز و برخلاف برنامه معمول صحبت مفصلی در باره لزوم برخورد صحیح و گسترش معروف از راه ایجاد زمینه و آموزش دینی کردم که بحمد الله با استقبال اکثر مؤمنین مواجه شد و بسیار مؤثر بوده.
